Klank werd door de eeuwen heen in veel beschavingen toegepast om elk chakra te activeren, beter te laten werken en goed af te stemmen. Omdat elk chakra ook uit energietrillingen bestaat en mee-resoneert met de diverse frequenties zijn er specifieke ‘basis-tonen’, gezangen en verhoudingen tussen toonhoogtes die voor deze doelen gebruikt worden. Een van de meest toegepaste vormen van therapie door middel van klank is het gebruik van specifieke toonhoogtes om elk chakra te activeren of in harmonie te brengen. Het moderne westerse muzieksysteem is in feite gebaseerd op oeroude afgeleiden van klank en toonhoogte, in lijn met wat de oude wijsgeren noemden de ‘universele harmonieën’. Het was algemeen bekend dat verschillende frequenties, toonhoogtes en harmonieën kunnen zorgen voor diverse manieren van genezing, maar ook het tegengestelde daarvan! Al deze inzichten zouden ons tientallen jaren kosten om ze allemaal te begrijpen en te integreren in ons eigen ‘denken’. Dus zullen wij er hier niet te diep op ingaan.<span style=”font-weight:normal;font-family:’Trebuchet MS’, sans-serif” class=”De standaard westerse toonladder bestaat uit 12 noten, met een dertiende die er meestal bij wordt gerekend, als het ‘hogere octaaf’ van de eerste noot. Dus kunnen we spreken van 13 muzieknoten in onze beschrijving van de toonladder. Elke toon heeft een bepaalde geluidstrilling, een frequentie. Gebaseerd op de internationale standaardstemming resoneert de A in het midden van het klavier op een frequentie van 440 Hertz (trillingen per seconde). Dit is dus de frequentie ervan, de toonhoogte. Onze basis-toonladder, gebaseerd op A440, wat de internationaal aanvaarde standaard is van onze toonladder, begint bij de C midden op het klavier van een piano of orgel, en resoneert op 256 Hertz, waardoor een octaaf hoger de hogere C resoneert op exact het dubbele, 512 Hertz. Dit geldt voor elke ‘octaaf-noot’. Dan kunnen we de stappen van deze basistonen van een octaaf opdelen in halve tonen, van de middelste C tot de hogere C. Deze halve stappen zijn achtereenvolgens C, C#/Db, D, D#/Eb, E, F, F#/Gb, G, G#/Ab, A, A#/Bb, B, C. In de bladmuziek verschijnen deze dus met halve verhogingen (#): van C naar Cis, of juiste halve verlagingen (b): van B naar Bes. Je ziet dat er geen halve tonen zijn tussen de tonen E en F en tussen de B en C. Dit is en eenvoudige weergave van hoe deze verhogingen of verlagingen werken en hoe ze zijn vastgelegd in ons muziekstelsel. Er zijn mensen in de wereld van de klankschalen die de verlaagde of verhoogde tonen als verschillend beschrijven, maar ze hebben ongelijk. Het zijn precies dezelfde tonen, reden waarom we in bovenstaand lijstje steeds een schuine streep hebben gezet tussen deze gelijke tonen. Dus, in totaal hebben we 12 mogelijkheden in toonhoogte, alhoewel we dus vaak die 13^e ‘hoge C’ er nog bij rekenen om het octaaf af te maken. Praktisch gezien kan jouw klankschaal in een hoger of lager octaaf dan het middelste klinken, hoewel er wel dezelfde toonladder voor wordt gebruikt. Dat hangt onder meer af van de grootte en de dikte van een schaal.